Schijfwereld 39 - Snuif

'Je gaat wel niet naar de kust...' grijnsde Biet en hij stak een klein, felgekleurd emmertje met een schepje uit. 'Gingen we daar maar heen,' zei Flinx. 'Heb je nog scheepswrakken en smokkelaars. Tenminste nog interessant!' Commandeur Douwe Flinx viert met vrouw, kind en tegenzin vakantie op zijn landgoed. Saai hoor, maar al gauw dienen zich moord en doodslag aan. Buiten de stad is politieman Flinx niet bevoegd, maar dat was nooit een bezwaar. Zijn stiekeme gespeur brengt meer aan het licht dan één (stukje van een) lijk. Voor het gewin uit smokkel van tabak en erger wordt zomaar een heel volk te gronde gericht... Volk? Die lui met die walgelijke gewoonte om je snot, nagelknipsels en oorsmeer op te sparen? Al is dat wel in die artistieke, zelfgemaakte ungjoe potten. En waar komt die prachtige, aangrijpende muziek dan vandaan? FLINX OP DE BRES VOOR DE VERWORPENEN DER SCHIJF! Met een huilende sigaar, een grot met een heremiet en een emmer olifantenpoep.